O nas

Wraz z powrotem do kraju i rozpoczęciem studiów, moje życie zaczęło się nagle dość intensywnie zmieniać. Wpadłam jak śliwka w kompot w warszawskie środowisko japonistyczne. Zassało mnie i wciągnęło aż po samo dno – gdy teraz o tym myślę, to przez pierwsze dwa lata uniwersytetu naprawdę niewiele mnie obchodziło równie mocno co moje ukochane studia. Poznałam ludzi, z którymi można w ogień iść. Grupa składała się zaledwie z 20 osób, ale za to jakich! Każdy stanowił zbiór drobnych dziwactw i dość oryginalnych zainteresowań, trzeba było się naprawdę starać, żeby poczuć się tam outsiderem. Nasi wykładowcy również okazali się ludźmi niestandardowymi. Do dzisiaj czule przechowuję koszmarnie stare notatki z bon motami pana Okazaki, który uczył nas praktycznego japońskiego. Należało być przygotowanym naprawdę na wszystko – nawet na to, że zaraz po wejściu do sali na zajęcia o 8 rano, wykładowca zapyta nas słodko o wielkość długu Polski w Klubie Paryskim – do wygłoszenia po japońsku. Szczęśliwi ci, którzy nigdy nie musieli przetwarzać w zaspanym umyśle milionów i miliardów w ogonkami na japoński sposób liczenia dziesiątkami, setkami, tysiącami i dziesiątkami tysięcy. Zapewne te intelektualne ćwiczenia były wielce rozwojowe, chociaż u siebie jakiegoś szczególnego postępu nie zauważyłam. Za to codziennie pół dnia spędzałam na zgłębianiu tajników japońszczyzny na uniwerku, a drugie pół na zakuwaniu w domu. Nie miałam wtedy jeszcze dostępu do Internetu, relaksu dostarczało mi czytanie książek i byłam szczęśliwa.

Trochę udzielałam się w raczkujących środowiskach maniaków mangi i anime w Polsce, ale szybko wyszło na jaw, że nie bardzo wystarcza mi na to czasu. Za to poznałam znów sporo fajnych ludzi i w sumie to dzięki mandze zostałam kiedyś zaproszona do klubu fantastyki Rassun, żeby przygotować jakąś prelekcję na ten temat. Moje związki z fantastyką były dotychczas dość luźne – po prostu czytałam książki, nie udzielałam się jednak w żaden sposób konwentowo, tylko raczej dyskutowałam o lekturach w gronie znajomych. Atrakcji wyjazdowych dostarczały mi zgrupowania zwane „obozami japonistycznymi”. Mój rok razem z ludźmi z roku niżej zabrał się za organizowanie obozów, ponieważ dowiedzieliśmy się, że dawno temu były praktykowane wyjazdy integracyjne połączone z zajęciami. Zapraszano wtedy Japończyków, którzy zgodzili się jechać, jechała kadra wykładowców i oczywiście studenci. Skoro była piękna tradycja – należało ją podtrzymać. Tak doszło do pierwszego obozu w Rynie na Mazurach. Zamieszkaliśmy w domkach nad jeziorem po 6 osób w domku. Rano odbywały się zajęcia. A potem.... no cóż, w Rynie funkcjonowała jedna dyskoteka, która okupowaliśmy przez bity tydzień co wieczór. Powiedzmy sobie szczerze: obóz japonistyczny to taki baaaardzo długi konwent. Bardzo długi, szczególnie dla wątroby. Zarówno studenci jak i wykładowcy pod koniec byli bardzo zmęczeni wysiłkiem umysłowym i ilością przyswojonej wiedzy. Dzięki obozom wprowadziliśmy praktykę grania wśród japonistów w japońskie gry, a konkretnie w mahjonga i hanafudę. Kolejne obozy organizowane były co roku, odwiedziliśmy tez Soczewkę pod Piłą i Żegiestów nad Popradem. Wszędzie podejrzewam długo nas pamiętano. W Żegiestowie na przykład część osób struła się leczniczymi wodami, które uatrakcyjniały nam pobyt niesamowitym smrodem. Z koleżanką symulowałyśmy chorobę gardła, żeby sobie poodwiedzać pana doktora, który był w ośrodku i był – podobno – przystojny. Elementem centralnym każdego obozu była impreza zwana otrzęsinami, kiedy to studenci najmłodszego rocznika przechodzili wstrząsające zadania, aby stać się pełnoprawnymi japonistami. Pasowanie na japonistę odbywało się przeważnie chochlą lub innym narzędziem, które akurat wpadło nam pod rękę w kuchni. Nożem nie, noże jakoś nas omijały. Zadania były bardzo wyrafinowane, na przykład śpiewy, tańce, pisanie znaków z zastosowaniem ciała jako jedynego narzędzia, łapanie groszku pałeczkami. Podczas obozów udało nam się naprawdę dobrze zintegrować, więc nasze środowisko zrobiło się jeszcze bardziej hermetyczne. Kiedy na jedną imprezę japonistyczną, która urządzałam w domu, trafił kolega nie zrzeszony, siedział na tapczanie i bardzo szeroko otwierał zdumione oczy, zaś pod koniec zapytał z wielkim entuzjazmem: „zaprosisz mnie na następną?!?”. Niech to będzie najlepszą rekomendacją szaleństwa, jakie potrafi ogarniać japonistów zgromadzonych w swoim TWA.

Wracając do wątku fantastycznego - w Rassunie wpadłam w środowisko fantastów rasowych i miałam przyjemność poznać kilka osób z klubu Nexus przy Wojskowej Akademii Technicznej. Jedną z tych osób jest mój kochany mąż, którego bardzo skrócona biografia zamieszczona jest obok! Zbiegło się to w czasie z wyjazdem rodziców. Należy bowiem wyjawić wreszcie światu straszną prawdę: moi kochani rodzice zwinęli się z powrotem do Francji kiedy byłam na 3 roku studiów. Zostawili mnie samą i nieutuloną w żalu. Zamieszkał ze mną dziadek, z którym po pierwszych zgrzytach stworzyliśmy dość zgodną ekipę. Po okrutnym odstawieniu od spódnicy mamusi wymagałam niewątpliwie pocieszenia, w czym wybitnie pomogła mi nowo zawarta znajomość z niejakim Kiwaczkiem.

Teraz należałoby odpowiedzieć na nasuwające się z całą pewnością pytania o początki naszej znajomości. Było fajnie, bardzo dużo spacerowaliśmy, więc się przeziębiłam, bo to było w lutym. Mój pies go obszczekał. W Iluzjonie grali Obcego i w ramach romantycznych randek zaliczyliśmy wszystkie części. Mój dziadek nucił piosenki o zakochanych jak na nas patrzył i chyba się z nas wszyscy naokoło nabijali. Ale my tego nie dostrzegaliśmy, płynąc na białej chmurce uniesienia. I już, starczy tego romantyzmu!

Wena się wyczerpała, ciąg dalszy nastąpi...